Plan B(os): de achterklap:

The simple life

Het deed deugd dat Plan B(os). Vooraf, tijdens en nu nog. Met een grote zucht van voldoening denken we eraan terug. Maar waren het alleen de bossen of wat deed er nog zo'n deugd? Ongetwijfeld al de ettelijke uren in de buitenlucht, bewegen en stilvallen tegelijk, de vele Oooo’s en Aaaa’s in de natuurdomeinen en prille herfstkleuren die we doorfietsten. 

Nog meer dat leven op het ritme van de dag en wat het lijf aankan of wil die dag. Verrast zijn ook door wat en wie we allemaal tegenkomen. We lachen spontaan om Maggi die vrolijk taterend 40 km met ons meereed, of de man van de ‘Colson-bandjes’ die zijn nostalgisch verhaal deed over fietsen met zijn vrouw, de automaat met rijstpap als je een dip hebt onderweg. 

Wat ook deugd doet: van het pad afwijken als dat beter is of leuker is, of een extra lusje inslaan als het daar toch mooier blijkt. De plantrekkerij als je bagage er wordt afgeslingerd of je rekje er af valt. Met stip op 1 ook: ‘De tijd nemen om even niet te werken’. Te genieten ook dat iedereen op die ene maandag dan wel aan het werk is en soms vaststellen dat je al 2 dagen niet in de bewoonde wereld fietste en dan het niet meer fijn vinden als je wel mensen en vooral auto’s tegenkomt. Om heel weinig te moeten ook, zelfs niet eens veel te praten tegen elkaar onderweg, te mijmeren, om open en nieuwsgierig te kijken en alles rondom ons op te nemen en te bekijken..

Dat smaakt alleszins naar meer. Compostella blijft zeker het volgende plan. Maar we denken al creatief na over andere Belgische formules voor het geval dat… En de verslaving die is er alleen maar sterker door geworden. Outside is free! Slecht gezind worden is het grootste risico van teveel binnen zitten.  

Zonder ‘hoop en dromen’ is er niks aan
Zonder twijfel wat het meeste deugd deed: Plan B(os) maakte wel wat los bij onze vrienden en kennissen. Na 7 dagen fietsten we een klein ‘Ann-Sofie bos’ bij elkaar met, jawel, 255 bomen! Dankjewel alvast voor jullie enthousiasme en steun. De vele berichtjes onderweg deden deugd. Het was bedoeld als een fijn project met ons twee rond iets wat we belangrijk vonden. Eerst twijfelden we nog of een blog nodig was. Een goed doel dat wel. En hop, voor we het wisten werden er een hoop mensen blij van ons plan. En vergroten we mee de hoop bomen.

Is er nog hoop?

Daar denken we eigenlijk niet over na. Natuurlijk is er hoop. Het is maar hoe je het bekijkt, en laat ons nu net iets meer voorstander zijn van iets veranderen door een positief verhaal. Door voor te stellen 'hoe zou het zijn als ...er meer groen/bos is...', 'hoe voelt het als we onze levensstijl aanpassen aan het ritme van de natuur...'. Dat hield ons vooraf en onderweg heel hard bezig, en nadien nog meer.

De boskenner Peter Wohlleben zei het zo mooi: 'Mensen denken dat tijd doorbrengen in de natuur hun rust brengt. Dat is niet zo. Het brengt ons in een natuurlijke toestand. In het dagelijkse leven zitten we vaak in een te drukke modus die onze stress levels de hoogte injagen.’ Leven op het ritme van de natuur, wil voor ons niet zeggen met blote voeten in een zelfgebreide outfit rondlopen. Het zit ‘m in drukke periodes afwisselen met periodes van vertragen. Met de herfstperiode en winter waar je meer tijd neemt om naar binnen te keren, te bezinnen, te rusten, je te omringen met warmte enzovoort. En in de lente al die energie los te gooien. Je te smijten op een projectje enz.
 
Vergroot de hoop!
We konden in onze trip niet voorbij het klimaat. En ook in onze blog niet. De klimaatverandering is er. Onze kinderen denken er al minstens evenveel over na. De boodschap van David Attenborough vinden we goed bij ons passen. ‘Lang leve de wildgroei’. Deze BBC reporter is een vertrouwde stem in heel wat natuurdocumentaires en hij kan met zijn 93 jaar heel goed getuigen welke verandering zich heeft ingezet in de afgelopen eeuw. Zijn pleidooi toont het ‘EN-EN’ verhaal waar we zo fan van zijn. Ook hij toont de gevaren en de impact van het verderzetten van de klimaattrends. Dat is nodig. Ons er blijven aan herinneren. Alleen zorgt het bij sommigen voor een averechts effect. Mensen beginnen het in vraag te stellen, als iets ‘duur’ af te schilderen of iets politiek, of zijn ‘ER TEGEN’. Dat hoeft niet vinden we en David toont heel mooi hoe haalbaar het is om dit te doen keren. Met grote en kleine inspanningen. Met ervaringen die werken (Check het hier). Dat geloof en optimisme is iets waar we ons helemaal in kunnen vinden.
 
Waar dromen wij van?
We schreven dit kort tekstje voor we vertrokken en zijn het vergeten posten op onze blog. Het paste op dat moment nog niet vonden we. Eens kijken wat we toen vonden en of het 2 maand later nog zo is: 
 
“Het zou allereerst fijn zijn dat er door onze actie meer bomen worden aangeplant. Maar als we wat verder dromen, hopen we dat mensen er bewuster van worden van de nood aan groen, genoeg bosrijke omgeving en het effect daarvan op hun eigen gezondheid. Misschien iets bewuster gaan leven ook of gezonder. Meer buiten zijn, zelf wat bomen of groen aan te planten in hun tuin, projecten te steunen of hun gemeente aanspreken. Het zou geweldig zijn moesten er meer natuurparken komen en meer speelbossen. Vaak stopt bosbeheer aan een gemeentegrens of provinciegrens. Of ook een landbouwbeleid waar het evident is dat bomen daar een onderdeel van zijn. Het gaat dus niet alleen over een ‘groen’ idee, maar ook om een ‘gezond’ idee. Bomen zijn goed voor ons. Punt.”
 
Het blijft alleszins overeind. Maar ik denk dat we intussen meer willen… Begint het te leven dat niet alleen wij hier de deugd en nood van inzien? Of is het net als overal Volvo’s en zwangere vrouwen zien wanneer je daar ook mee bezig bent? Of is het zoals de Netflix documentaire ‘Social dilemma’ aangeeft dat onze facebook/instragram feed ons enkel maar meer te zien geeft van wat we al ‘liken’. Geen idee. Deels wel en deels niet. We willen het alleszins wel zien. En we zijn nog niemand tegengekomen die na een fietstocht of wandeling met ons in het bos zei: ‘Dit deed echt geen deugd, doen we nooit meer…’.

Misschien maakte de tocht ook wel wat los over hoe we dit concreter kunnen maken. Een echt plan is er nog niet. Er is wel iets in gang gezet. Bijvoorbeeld: ‘hoe kunnen we anderen inspireren of meenemen en zuurstof geven’. We weten het nog niet allemaal concreet. Dat is ok, dat ‘niet weten’. Zolang we het maar niet vergeten. Sofie schudt hier even een quote uit haar mouw: ‘Plan B(os) is the little dream to remind us of the bigger dream’. Wordt vervolgd dus.

 

Over lintjes doorknippen en een eigen Bos+
We zien het al helemaal voor ons: Er is een fanfare of toch muziek, veel mensen, en drank :)! Er worden lintjes doorgeknipt. De burgemeester is er. We onthullen een bord met de naam ‘het Ann-Sofie bos’ … 

Ok serieus... Op dit moment is het helaas nog niet duidelijk hoe en wanneer we bosfans mogen uitnodigen voor de aanplanting of inwijding van ons bos, door de gekende maatregelen. Maar er zal zeker en vast iets georganiseerd worden, in rustigere tijden. We'll keep you posted!

We gingen trouwens niet voor niets met Bos+ in zee, zo leert een interview met Tillia ons achteraf. We voelden al een match dat deze vzw goed aansluit bij wat we vinden en kozen hen als goede doel. Bos+ is radicaler dan we dachten. Boomcompensatie als gevolg van de betonstop. Daar doen ze niet aan mee. Elders bomen planten als er op een andere plaats moeten verdwijnen, betekent nog steeds hetzelfde netto resultaat, vinden ze. Ze willen meer. Meer bomen dus. In Oost-Vlaanderen kochten ze recent voor de eerste keer eigen gronden aan. Op deze gronden worden ook onze bomen aangeplant, om er nooit meer te verdwijnen. Place to be is Moerbeke met het Wullebos. Daar staan we trots naast het Heldenbos, een initiatief van Bos+ om bomen aan te planten voor iedereen die in coronatijden iets voor iemand betekent en hulp bood hoe groot of klein ook. We mogen dus (heel bescheiden) mee dit bos helpen uitbreiden. 

We ondervonden ook tijdens onze tocht dat bosuitbreiding en groenuitbreiding nodig is. Onze laatste dag sprongen we op de trein van Zottegem naar Brussel. Niet alleen omdat we moe waren, maar tijdens het plannen merkten we dat er bijzonder weinig groene stukjes aan elkaar te fietsen zijn in deze regio. We hadden dus geen zin om betonkilometers te doorkruisen. Bos+ werkt in deze regio toevallig ook aan het aanleggen van een groene strook die de (beperkte) groene zones uitbreidt en aan elkaar hangt. Dat komt de biodiversiteit en ons fietsplezier zeker ten goede. 
 
Zadelpijn wordt NIET beter met de dagen (Jaren?)
Jaja dat zal wel dat alles deugd deed. No way. We willen even alle raadgevers over zadelpijn op het matje roepen, want ‘dat wordt NIET beter met de dagen’. Er zijn ook auto’s die te dicht bij je rijden en je dus in de kant duwen als er geen fietspad is. Regen valt ook nog steeds te vaak op momenten dat je de weg kwijt bent. En een blog schrijven na een avondje blijven plakken met Marianne is echt wel een MOETEN en gaat wat moeizamer. Ook menig restaurantuitbater moet raar gekeken hebben hoe asociaal we telkens gingen dineren. Een blog maken kan asociaal gedrag uitlokken. Hier stopt het. Meer negatiefs kunnen we niet bedenken. Sorry :).
 
Dankjewel aan alle Plan B(os) lezers en fans. En een speciale dankjewel aan het thuisfront. Sorry alvast als jullie net iets te vaak  moeten horen: ‘ah hier zijn we ook gepasseerd’, of ‘oooo dit is ook schoon’. ‘Gaan we nog s naar een bos?...’.

 

Ann-Sofie

Moet er nog bos zijn?

Ja graag!

Maar wat moet er efkes niet meer zijn? Even geen kilometers meer dankje. Of zadelpijn. Of koude benen. (Het was 15 graden warmer toen we een week geleden vertrokken!). Of domme omwegen of auto’s die te dicht rijden in een bergaf....

Maar bomen? Nee daar krijgen we niet genoeg van. Je zou zeggen een week overdosis is genoeg, maar de verslaving gaat niet over. Het buitenzijn, groen, een frisser hoofd krijgen dan wanneer we binnenzitten. Verwonderd zijn ‘hoe schoon het wel is’ met of zonder regen.

De route:

We laten al vroeg onze Hostellerie achter ons en vertrekken met grauw grijs regenweer richting het park van Enghien.

Een mooie mix van natuur en cultuur in dit park. De oude stallen van het kasteel zijn omgedoopt tot expositieruimte. We rijden tot het midden van het park waar een labyrint van bosdreven uitkomen op een mooi prieeltje. Zeker met Sofie er in 😊.

We doorkruisen nadien het mooie Bois de Lessines waar we een omweg willen doen naar de Arbre de Liberté met 8 m omtrek en volgens de legende blaadjes in hartvorm. Het pad brengt ons ergens anders. We zitten al in Lessines en zo ontdekken we het industriele erfgoed. 

Ook rijden we langs de steengroeve van ‘porfier’, een soort graniet. Moeten er nog steentjes zijn? We pikken nadien in op de route en laten het Akrenbos achter ons. 

De klimmetjes beginnen terug pittiger te worden. De eerste richting Flobecq is een kuitenbijter. Nadien zoeken we een lunchplek in het Domeinbos. 

De rest van de route zitten we in de malsgroene Zwalmstreek via Brakel en Zottegem. 

Onderweg pikken we het Kloosterbos nog mee. De klim nemen we er bij, omdat het de laatste zijn. 

In Zottegem nemen we de trein naar Brussel. 

Van daar nog een 20-tal km in eigen streek. De stal roept!

De bomen - Wood Wide Web:

Ze zijn vandaag niet zo indrukwekkend als de oerbomen van het Zoniënwoud maar het valt op hoe groen de streek is. Een aaneenschakeling van kleine bosjes en heel wat bomen in ieders tuin. Ze hebben er de plaats voor lijkt ons. We lazen voor we vertrokken nog over bomen en het Wood Wide Web. Bomen die alleen staan blijken minder lang te leven. Zou dat met ons ook zo zijn? We voelen toch van wel. Hoe graag we ook op pad waren we kijken er naar uit het thuisfront terug te zien.

Bekijk dit filmpje over hoe sociaal bomen ook effectief zijn. 

Zorg jij er ook voor dat bomen niet teveel alleen staan? Je kan ons nog een paar dagen sponsoren via deze link!

Moe maar heel voldaan gaan wij nu eerst even bekomen van dit geweldige avontuur, en dan posten we binnenkort nog een laatste blog met het finale resultaat van onze actie. Dankjewel alvast voor de vele bijdragen tot hiertoe en de motiverende berichtjes, het heeft ons extra power gegeven 💪🌳🙏

Slow starts and wet endings

De start:

Het is een lastige start. We starten op een stuk in Overijse waar geen fietspad is. Echt veilig voelt het niet. We worden een aantal keer geimponeerd door vrachtwagens en auto’s die rakelings langs ons en vooral dicht tegen de fietstassen rijden. 

Daarna volgt een moedeloze zoektocht naar een bakker die er niet blijkt te zijn in Jezus-Eik. Uiteindelijk wel in een pain quotidien beland bij het terugrijden naar Overijse. Als we verder rijden zitten we namelijk al in het bos. Maar nog weinig of niets gefietst om tien uur. Proberen genieten van het ontbijt dan maar. Dat lukt gelukkig. Het smaakt.

Allez we zullen het een slow start noemen dan. Het is 11 uur en we zijn weg.

Na 1 kilometer een diepe gelukzalige zucht. La foret de soignes! Het zalige Zoniënwoud. We komen op slag tot rust na Sofie die zegt ‘Ooooo toch schoon he’.

We rijden 15 km onafgebroken door de groene longen van Brussel. Je zou bijna vergeten dat het daarnet zo een drukte was.

De route:

Je las het al, de druiven in Overijse smaakten wat zuur. Gelukkig konden we snel het Zonienwoud induiken. We doorkruisten de diverse gemeenten ten oosten en zuiden van Brussel: Tervuren, Hoeilaart, La Hulpe. Nadien kregen we de volle wind op kop in open vlakte op weg naar de leeuw van Waterloo. Ook wel wat een strijd voor ons dus. Om dan via de knooppunten door Braine l’Alleud in het Hallerbos aan te komen en te lunchen. 

Sofie zoekt verbinding in het bos... Maar eigenlijk zijn we al heel verbonden ❤️.

Na het Hallerbos komen we opnieuw over de taalgrens terecht en doorkruisen we de Forges de Clabecq. Een indrukwekkende industriële site waar in 1888 een hoogoven en staalbedrijf werd opgericht. We fietsen langs een lange rits arbeiderswoningen waarvan je er enkele op foto ziet. 

Nadien volgt Tubize en enkele kleine dorpjes waar we stilaan uitkijken naar de slaapplaats.

De bomen:

Ze zijn hier zoooooo mooi, indrukwekkend en op sommige plaatsen echte woudreuzen. Een deel van het Zoniënwoud is beschermd en maakt deel uit van het Unesco-Werelderfgoed voorhistorische beukenbossen van de Karpaten. Kort gezegd: omdat het een ‘oerbos’ is! Een woudreus is trouwens een echte term en betekent een boom van ongeveer 250 jaar oud en nog in volle bloei. Il faut le faire☺️.

Lees hier meer over de oude oerbossen:

Indrukwekkend: ‘1 hectare bos houdt dezelfde hoeveelheid koolstof vast die driehonderd mensen jaarlijks uitstoten’.

Wet endings:

We dachten al een paar keer aan Dirk De Wachter maar die zegt niet veel over bossen. 😄. Maar vandaag is het wel toepasselijk. ‘Het is niet altijd de leukigheid’ zoals Dirk zegt. Ook wij krijgen na menig kaarsjes branden eerst een paar druppels regen en nadien een ferme bui over ons. En dan net op het moment dat we zoeken naar onze slaapplaats en ze niet vinden gaan de hemelsluizen open. En eens de slaapplaats gevonden bleek er niemand thuis. 😭. 

Dat was dan vrij snel in orde maar ons humeur nog niet echt. Dat was pas na een warme thee en douche ok. Excuseer nee, na de twee streekbieren, helemaal in orde. De gastvrouw van Hostellerie Au Coeur du Spinois biedt ons een biertje aan van het huis en zorgt alsnog voor een warm onthaal.

Onze gezichten gloeien, de benen zijn ok maar willen er maar al te graag mee stoppen voor vandaag. Wat zijn we weer efkes dankbaar dat we dit (kunnen) doen. Met dank aan het thuisfront! 😘😘😘.

Nog 1 keer slapen.

Wil jij ook iets planten wat misschien wel 250 jaar oud kan worden? Koop dan hier 1 of meerdere bomen. 

Geloof en hoop en ups en downs

Waar geloven we in?

Een zalig bed, buiten tanden poetsen en een uitgebreid vers ontbijt. We zijn uitgerust en op dreef en beginnen te filosoferen aan tafel.

Wat geloven we nu eigenlijk? Of wat vinden we wel of niet over ‘bossen en klimaat’. Er zijn heel wat filmpjes of artikels over die we zouden kunnen delen. Toch hebben we hier en daar bedenkingen.

Dat er iets mis is met hoe we omgaan met natuur en dat er iets aan de hand is met het klimaat kan niet genoeg in de aandacht komen vinden we. En dat gebeurt ook veel. Maar als het over oplossingen gaat hebben we niet zo direct 1 idee. 

Verandering begint bij kleine dingen en bij jezelf lazen we ergens en dat geloven we wel. ‘If you want change, it starts with one individual changing his behaviour, influencing others, changing the culture and eventually the system.’ 

In dit artikel lees je deze gedachtengang.

We geloven in vele kleinschalige acties met een uiteindelijk groter wordend effect. Acties die inspelen op bewust worden van iets. Van wat we doen en waarom en of dat allemaal wel klopt. En hoe dat anders zou kunnen. En daarna ook ons gedrag stilaan verandert. Ook omdat we het positieve effect ervan ervaren en begrijpen. Niet alleen omdat het moet. 

We komen terug op de rampspoed filmpjes. Ook wij geloven wel dat het vijf voor 12 is. Maar we zien ook aan heel wat comments op social media dat dergelijke boodschappen averechts kan werken bij mensen. Angst of een schuldgevoel geven verandert weinig. Dat geeft duidelijk aversie of voor en tegen reacties. 

Ok dus het start bij onszelf. Zeker en vast. Hoe meer dat gebeurt hoe meer politiek en bedrijven inspelen op wat een groeiende groep mensen belangrijk vinden. Toch hopen we op enkele leidersfiguren met de moed om te doen wat juist is op lange termijn. Die standpunt  durven innemen, langer denken dan hun ambtstermijn of misschien eigen leven. Die de nuchterheid en het pragmatisme van Jean luc Dehaene combineren met een ‘wir schaffen das’ houding van Angela Merkel die vertrouwen en betrokkenheid uitstraalt. Die ook ruimte laat om ongeruste stemmen te horen in het debat en alle standpunten kan verzoenen en overstijgen.

Besluit: We geloven in mensen positief inspireren en we zijn EN EN denkers. Het is niet of het ene of het andere. Het zit hem in de nuance en de complexiteit. En de dingen van diverse kanten bekijken. Elke invalshoek is belangrijk. Als er maar iets gebeurt en het geen impasse blijft omdat we elk bij ons ene standpunt blijven.

Een boek waar dit helder aan bod komt: 

Toch een shock effect filmpje kijken? ☺️ Deze van Harrison Ford vinden we wel de moeite

Is het de sfeer van Scherpenheuvel? Het magisch effect van een kaarsje branden voor iets of iemand doet iets met ons. We nemen even de tijd en rijden verder. 

De route met zijn ups en downs: 

Veel. Lang. Pijn. Bergop. Stomme omweg in Percot. Sorry we doen wat meer moeite😬.

We vertrokken aan de basiliek in Scherpenheuvel en verkenden verder de glooiende groene heuvels van het Hageland. 

We volgen meestal de knooppunten maar af en toe doen we toch een extra omwegje. Wow. Wat een pareltje. Een buizerd volgt ons in deze herfstige bostunnel en vliegt op het einde alsnog de andere kant op. Filosofisch horen we onszelf zeggen: ‘Onze kleine omzwermingen geven grote verrassingen.’ Nog wat verder mijmerend bemerken we dat dit past bij het vertragen. Wellicht merken we dan meer op dan wanneer we in volle snelheid de volgende bestemming zouden moeten halen. We genieten van deze luxe. 

De weg gaat verder langs mooi en rustig groen. Helemaal anders dan gisteren maar ook heel mooi. De intense rust valt ons op. Iedereen lijkt of binnen of aan het werk of op school. Terwijl in Limburg de fietsende gepensioneerden nog van de fleur van hun leven bleken te genieten☺️. 

We kruisen opnieuw een plukboerderij maar gaan niet langs. De hoogtemeters zijn al wel intens en we proberen het tempo er in te houden. 

Two for trees

We hangen een tijdje achter 2 tuinmannen waar we ons ineens verbonden mee voelen. Aan hun blik te zien was dat niet wederzijds. Blijft een leuke naam, hadden wij die maar verzonnen!

Een diepe tevreden zucht bij aankomst aan het Meerdaalwoud op de middag na 50 km. We nemen de tijd om te picknicken en een podcast te beluisteren van een QR die daar op de bank plakt. ‘Het bankje’, een initiatief van Opendoek, organisatie voor amateurtheater. Heel fijn.

Daarna is het genieten van de zalige groene en herfstige bossen van het Meerdaalwoud en aansluitend Heverleebos. De krakende beuken- en eikennootjes lijken stilaan popcorn na er een paar uur door te fietsen. 

Vloeken en aftellen

Eens over de taalgrens ging het mis. De klimmetjes waren te pijnlijke kuitenbijters en toen het onverhard en vol stenen bleef besloten we af te snijden richting onze slaapplaats. Bleken we die zelfde stijle bergjes terug af te moeten. 😤. We vloekten op het dorp, de stoeme spoorweg die we de derde keer kruisten en reden verder. Dan nog s de ketting van Sofie geblokkeerd. Anns handen vol smeerolie en het aftellen werd heftiger. Resultaat: meer kilometers dan de normale route.🤬. Dan maar een muziekje opzetten. Dat hielp een beetje. Zingen helpt je gedachten verzetten. Maar de benen zijn het beu. En die roepen net iets harder.

De klimmetjes blijven. Ook die naar onze slaapplaats bij Kenny in Overijse. Een zalig air bnb adresje. Een kamer voor ons apart. Een douche en wc. Meer hebben we niet nodig... Toch wel: er zitten frisse pintjes in de frigo! En woesh... alle frustraties weg van de laatste km’s. 82 km en 800 hm’s zegt de gps. 

Een biefstuk en garnaalkroketten in ‘den bonten os’ later en we zijn stilaan toe aan boompjes tellen. 170! Wow. Dankjewel iedereen.

Net voor we gaan slapen begint het te regenen. Zie je wel dat kaarsjes branden helpt!

Just believe! 🙏😇😇

Vergroot jij mee de hoop? Koop dan hier 1 of meerdere bomen. 

Over rijstpap en zadelpijn

Green start: 

Een heerlijke italiaan (eten!), een zacht bed, boompjes tellen en we vielen in een diepe slaap. Bij het wakker worden beseften we het nog beter: al 136 bomen bij elkaar gefietst! 🙏🌳💚. Het is gestart als een bescheiden plan B maar wordt een heel mooie herinnering met effect. Dankbaar starten we de dag.

Nu we s in de bewoonde wereld logeren profiteren we ervan om ergens ‘groen’ te ontbijten. Mmmm. 

De route

We vertrekken in het zonnebos, een stadsbos in Genk waar wij er toch in slagen om verloren te fietsen. Zalig idee wel een stadsbos. Het is tegelijk een speelbos en dus breed toegankelijk. 

Na Genk fietsen we richting natuurgebied De Maten. Onbeschrijfelijk mooie heidegrassen en soorten vogels waar we nog nooit van gehoord hebben. We worden er stil van en blijven er terecht wat rondslenteren. Om elke hoek is er weer een nieuw mooi groenzicht dat met het licht van de ochtend herfstzon een idyllisch effect geeft. 

We fietsen verder door langs Bokrijk en fietsen er door het water. Heel toffe ervaring. 

Een paar kilometer verder ontdekken we dat Kiewit nog mooier gras heeft dan de Pulkelpopwei. Net na Herk de stad komen we in het Schulensbroek. Een klein natuurgebied in Sint Jansberg net voor Diest volgt, alsook het Webbekoms broek. 

Al fietsend door Diest doorkruisen we ook het provinciaal domein de Halve Maan. We zijn in Vlaams-Brabant. De kilometers en zadelpijn beginnen wat te pikken dus we rijden vlug richting eindbestemming in Scherpenheuvel.

Nieuwe volgers?

Twee coureurs met een truitje van de frietboetiek passeerden ons net voor het eerste Natuurgebied en waren nieuwsgierig naar onze plannen. Bleken ze zelf biketrekking pro’s te zijn en al eerder met de fiets naar Rome, Boedapest en Kroatie geweest te zijn. Slik. Ja wij zijn nog maar juniors dan he.

Tussenstop bij fiets! Hasselt

Ook de fiets moet af en toe bijtanken dus we sprongen even binnen bij de vroegere collega’s van Ann. Zoals altijd een heel warm onthaal. We kregen er nog wat tips voor het onderhoud van de fiets. En als we ooit eens zonder bagage de mtb paden willen verder verkennen gaan we zeker terug. Het ga jullie goed Jean, Gunther, Jeroen en Winand!

Ergens onderweg: rijstpap

Je vindt ze gelukkig meer en meer: de hoevewinkels waar je dag en nacht in de automaat terecht kan voor verse lokale groenten en fruit en soms ook zuivel. Deze boerderij met pluktuinen is een pareltje. De kleine adempauze komt op het juiste moment en de iets te overdreven portie rijstpap is volledig welkom! We lezen de tekstjes die erbij staan en delen ze graag met jullie. Pure waarheid en poezie. 

We zeiden het al: bewust worden van wat je eet en van waar het komt daar zijn we vaak mee bezig. Als een soort respect voor onszelf en ons lichaam. Maar ook voor de natuur. Door niet te overdrijven in (over)consumptie van dingen die niet echt nodig zijn in dit seizoen of van belachelijk ver moeten komen. De laatste tijd maakten we zelf ook al wel de klik. Als je tot 3 keer toe in de supermarkt moet navragen waarom er geen Belgische appels kan kopen. Je dan het antwoord krijgt dat er op dat moment geen voorradig zijn. En in het naar huis rijden twee volle appelboomgaarden passeert? Tja dan maken wij stilaan de klik om gewoon om de hoek bij de appelboer langs te gaan. Oh ja dan moeten we dat iets meer plannen dat wel. Maar die automaten kunnen dus altijd. Heerlijk. En lang leve rijstpap tijdens het fietsen trouwens! 🤪

Bekijk hier een filmpje over biodiversiteit. Over o.a. meer respect voor onze natuur en leven volgens het ritme van de natuur. Dat komt tegoed aan de biodiversiteit maar heeft een nog een veel bredere impact. 

Slapen in de bossen

In Scherpenheuvel vinden we heerlijke zaligheid in een bosje naast een wijndomein. Onze tent en malse bedden staan te wachten. 

We douchen in open lucht, koken ons eigen potje en gaan op tijd slapen. Morgen best wat hoogtemeters op de planning. Slaapwel bomen. Tot morgen.

Vind jij 136 bomen ook nog niet genoeg? Koop dan 1 of meerdere bomen via deze link.

De grens bereikt?

Groen gratis en overal:

De Dommelvalei in Overpelt is onze eerste bosomweg. Heerlijk mooi en inspirerend toegankelijk. Een gedichtenwandeling. Een open plek om te spelen en zitten. Natuur mag best beschermd zijn maar is liefst ook toegankelijk om er van te kunnen genieten vinden we. Conclusie is: er moet gewoon meer groen zijn zodat ze beide kunnen. Wat fragiel is beschermen en wat sterker is delen. Goed bezig Limburg.

De tweede bosomweg is van hetzelfde. Het Heesakkerpark nodigt uit! Wat wij alvast ook gaan doen: plezier maken, van de paden afdwalen. Mag dit ook voor volwassenen aub🙏. 

Sofie komt hier alvast graag s terug met Akela (de hond). Ze beloofde alvast aan DogSense om mooie plekjes uit te zoeken om te mantrailen. 

Green peace please

We kennen het allemaal en in corona tijden boomde het: van het moment dat we vrij zijn trekken we massaal naar buiten. Fietsen, wandelen, geocaching, suppen met de zomerse hitte. Alsof we dan pas zeggen: hehe nu kunnen we onszelf zijn. Een quote van de liefste duitse boswachter Peter Wohlleben verraste ons: het is een fabeltje dat de natuur ons tot rust brengt. De natuur brengt ons in een natuurlijke toestand. Het is de toestand waar we in komen als we naar en aan het soort werk gaan in bepaalde omstandigheden die voor stress zorgen.

Daar een balans in vinden is een mooie uitdaging vinden we. En dat delen we al even. Dat proberen we ook in onze beider jobs maar eerst en vooral ook voor onszelf. We houden geen pleidooi voor niet werken en een hele dag in het bos fietsen voor alle duidelijkheid 😅. Wel voor een gezondere balans. En een gezondere omgeving met veel meer ademruimte en groen voor iedereen.

We hebben een volger! 

En ineens was ze daar! Een vrolijke spring in t veld vroeg ons op kilometer 30 of ons padje waar we insloegen wel berijdbaar was, waar het zou uitkomen ... en dat ze zo’n paadjes zo mooi vond maar er niet zomaar alleen durfde inrijden. Ze had niet veel overtuiging nodig om met ons mee te rijden. En hop, weg waren we, met Maggi met de I van de bouillonblokjes.

Kwam zij op ons pad of wij op het hare? Geen idee. Maar we bleken heel wat te hebben om over te praten. En Maggi blijkt ook heel erg begaan te zijn met eten en hoe en waarom dit op ons bord komt of soms niet zou moeten komen. Heel bewust van wat ze eet, waar het vandaan komt, wat we nodig hebben en wat niet. En hoe er een industrie ontstaan is die dingen maakt die we van nature niet nodig hebben. Toffe  madam die Maggi die graag met ons van de paadjes afwijkt. Ze vergezelde ons een kleine 40 km en we namen hartelijk afscheid. Het ga je goed Maggi.

De route:

We zoeken vandaag de grenzen op van het mooie Limburgse landschap en de grensstreek. 

We vertelden al over de mooie natuurdomeinen. Ook het Kolisbos was knap. Daarna kwam een mooi stukje langs het kanaal van Bocholt naar Bree. Daar sloegen we af en doorkruisten we pure natuur en namen we de even pure Maggi op sleeptouw.

De route is ook vandaag alles behalve alleen asfalt. De bosomwegjes brengen ons in mtb routes, onverharde natuurpaden en bij momenten de befaamde Transactief paden. 😂. Lees: heel mooi en avontuurlijk maar soms niet berijdbaar. 

Een dikke dankjewel aan alle Transactivo’s die ons steunden trouwens. Want zij weten wat de bossen waard zijn en dat we er graag en respectvol doorfietsen. 💚💚💚

Eindigen doe we moe en voldaan na 96 km en een Cornet in het Green Hotel. Schol!

Sponsor jij ook mee voor gratis groen overal ? Koop 1 of meerdere bomen via deze link.